Σάββατο 15 Μαρτίου 2008

Ετσι απλά,
χωρίς καμιά προειδοποίηση ήρθε.
Ξαφνικά, ενα υπέροχο πρωινό χωρίς ένα σημάδι.....
Η διάγνωση ήταν επιθετικός. Επρεπε να είχα χειρουργηθεί, χθές.
Ετσι είπε ο γιατρός.
Μήν έχοντας καθόλου χρόνο να το σκεφτώ,
μια και ο καρκίνος μεγάλωνε καλπάζωντας στο κορμί μου, έκανα ολική μαστεκτομή
μετά από δύο ημέρες, σε ιδιωτικό νοσοκομείο. Πού χρόνος για λίστες αναμονής στο δημόσιο........
Το πήρα καλά.
Επρεπε να συνεχίσω με αισιοδοξία, είχα μεγάλο αγώνα μπροστά μου.
Είχα φίλους να βασιστώ για ψυχολογική βοήθεια, και σύντροφο να στηριχθώ.
Αυτοί που αγαπούσα και πίστευα ότι θα μου στέκονταν στις δύσκολες στιγμές μου,
όπως τους στάθηκα όταν εκείνοι με χρειάστηκαν,
απομακρύνθηκαν.
Λές κι ο καρκίνος είναι μεταδοτικός και μπορεί να τον κολλήσεις κι από ενα απλό τηλεφώνημα..............
Τους συνχωρώ και τους αγαπάω, αλλά δεν τους θέλω στή ζωή μου.
Εχω ενα καθημερηνό αγώνα : να ζώ , να ζώ την κάθε μου στιγμή, την κάθε μου ώρα,
την κάθε μου ημέρα, και να απολαμβάνω το φώς του ουρανού,το απέραντο της θάλασσας, τον ήχο του νερού στο κορμί μου, το τιτίβισμα των πουλιών , το θρόισμα των φύλλων στα δέντρα, υπάρχουν τόσα υπέροχα πράγματα γύρω μας, μέσα μας, δίπλα μας......
το μόνο που μένει είναι να τα αφήσουμε να μας αγγίξουν!!!